Σε ορισμένα στρώματα της κοινωνίας, έχει σχηματιστεί ένα στερεότυπο ότι η φροντίδα των παιδιών δεν ανήκει στα καθήκοντα του πατέρα, επειδή δεν είναι δουλειά ενός άνδρα να αλλάζει πάνες για μωρά ή να τραγουδάει τα νανουρίσματα. Έχουν πολλά άλλα "πιο σημαντικά" πράγματα να κάνουν, έτσι τέτοια "μικρά πράγματα" πέφτουν κυρίως στους ώμους της μητέρας. Και ποιος είναι ο ρόλος του Πάπα στο ζωικό βασίλειο;
Φτερωτοί μπαμπάδες
Οι αδιαμφισβήτητοι πρωταθλητές υπεύθυνης γονικής μέριμνας είναι πουλιά. Στο 85% όλων των ειδών τους, ο μπαμπάς μοιράζεται τις οικογενειακές δουλειές με τη μητέρα. Συνήθως η μητέρα επωάζει τον συμπλέκτη και προστατεύει τη φωλιά, και ο πατέρας το χτίζει, παίρνει τροφή και τρέφει το θηλυκό και το γέννα. Υπάρχουν όμως μερικές ενδιαφέρουσες εξαιρέσεις. Περίπου το 1% των πτηνών είναι ανύπανδροι γονείς. Τα πιο διάσημα παραδείγματα είναι τα emus και τα κασουάριο. Ο πατέρας σε αυτά τα είδη επωάζει τον συμπλέκτη μόνος του για περίπου 60 ημέρες και στη συνέχεια φροντίζει τους μικρούς νεοσσούς για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Ο πιο μοναδικός πατέρας μεταξύ των πουλιών δεν είναι ο αυτοκράτορας πιγκουίνος. Αφού έβαλε ένα μόνο αυγό, το θηλυκό το αφήνει στο αρσενικό για αρκετές εβδομάδες και πηγαίνει στον ωκεανό για να ξεκουραστεί και να φάει. Όλο αυτό το διάστημα, ο πατέρας του πιγκουίνου κρατά το αυγό στα πόδια του, ζεσταίνοντάς το κάτω από την πτυχή του δέρματος στο στομάχι του. Δεν τρώει, δεν κινείται και αντέχει τον άνεμο και τον παγετό 30 βαθμών έως ότου επιστρέψει η μητέρα του.
Το αρσενικό ροζ φλαμίνγκο μοιράζεται όλη τη φροντίδα του απογόνου με τη γυναίκα εξίσου. Μαζί χτίζουν μια φωλιά, επωάζουν τα αυγά και τροφοδοτούν και τους δύο μικρούς νεοσσούς από το ράμφος με ένα ειδικό "γάλα".
Τα αρσενικά μερικών δρυοκολάπτες και μαύρα γλαρόνια «αντικαθιστούν» τα θηλυκά στο συμπλέκτη τη νύχτα, όταν τα αρπακτικά γίνονται πιο δραστήρια, και σε μικρά θαλάσσια πουλιά, βόρεια yakans, μια μητέρα έχει πολλά αρσενικά και πολλές φωλιές. Ενώ η μεγάλη και επιθετική γυναίκα υπερασπίζεται με ζήλο το έδαφος, καθένας από τους πατέρες φροντίζει τη φωλιά και ταΐζει τα μωρά.
Τι γίνεται με τα θηλαστικά, στα οποία ανήκουμε οι άνθρωποι;
Μερικοί από τους πιο φροντισμένους γονείς είναι εκπρόσωποι της οικογένειας σκύλων. Η αρσενική κόκκινη αλεπού κυνηγά όχι μόνο και παρέχει τροφή για τη γυναίκα και τα παιδιά του, αλλά όταν μεγαλώνουν τα μικρά, τους διδάσκει να κυνηγούν. Για να το κάνει αυτό, τους φέρνει μισό-νεκρό θήραμα για να τελειώσει, και επίσης να θάβει φαγητό, ώστε τα παιδιά να μάθουν να το αναζητούν με μυρωδιά. Οι λύκοι κάνουν το ίδιο. Και τα τσακάλια και τα αφρικανικά άγρια σκυλιά τροφοδοτούν τα μικρά με τα δικά τους μισά χωνευμένα τρόφιμα, μέχρι τα τρυφερά στομάχια των μικρών να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν το τραχύ κρέας, τα οστά και τις φλέβες.
Αλλά οι καλύτεροι γονείς είναι, χωρίς αμφιβολία, οι πιο κοντινοί συγγενείς μας - μαϊμούδες.
Μικρά, αστεία χρυσά ταμαρίνα και μερικά μαρμόζ, λίγο μεγαλύτερα από την παλάμη του χεριού σας, είναι παραδείγματα υποδειγματικών γονέων. Η γέννηση ενός μικρού πιθήκου είναι δύσκολη, μετά την οποία το θηλυκό χρειάζεται ξεκούραση. Όλο το βάρος της ευθύνης για το παιδί πέφτει κυριολεκτικά στους ώμους του πατέρα. Εκεί το αρσενικό φέρνει το μωρό όλη την ώρα και το δίνει στη μητέρα μόνο για να ταΐσει με γάλα. Στη συνέχεια, αρχίζει να ταΐζει το παιδί με μαλακά φρούτα, προστατεύει, χαϊδεύει και διδάσκει για μήνες έως ότου μεγαλώσει ο μικρός πίθηκος.
Οι μεγάλοι πίθηκοι είναι επίσης φροντισμένοι γονείς. Ο πανίσχυρος αρσενικός γορίλλας του βουνού όχι μόνο προστατεύει τα παιδιά του και ολόκληρη την οικογενειακή ομάδα, αλλά παίζει πρόθυμα με τους απογόνους του.
Η γέννηση ενός μικρού πιθήκου είναι δύσκολη, μετά την οποία το θηλυκό χρειάζεται ξεκούραση. Όλο το βάρος της ευθύνης για το παιδί πέφτει κυριολεκτικά στους ώμους του πατέρα.
Και στους χιμπατζήδες, κυρίως η μητέρα φροντίζει τα μωρά. Ωστόσο, αυτό είναι το μόνο είδος στο οποίο τα μοναχικά αρσενικά μπορούν να υιοθετήσουν τα μωρά άλλων ανθρώπων αφού οι γονείς τους πέθαναν στα χέρια των κυνηγών, σε «πολέμους» μεταξύ ομάδων, από ορισμένους αρπακτικούς ή ασθένειες. Γιατί και πώς ένας αρσενικός χιμπατζής αποφασίζει να μην είναι σίγουρος. Ωστόσο, στις σκληρές συνθήκες της άγριας φύσης, μια τέτοια πρωτοβουλία μπορεί να τον κοστίσει ακριβά. Σε τελική ανάλυση, το μωρό απαιτεί πόρους και προσοχή και μειώνει σημαντικά τις πιθανότητες επιβίωσης και προόδου του πατέρα στη «σκάλα της σταδιοδρομίας». Το παιδί πρέπει να διδάσκεται, να τρέφεται και να προστατεύεται, κάτι που είναι αρκετά δύσκολο να το κάνετε μόνοι σας, χωρίς να έχετε αρκετές «θείες» και «γιαγιάδες», των οποίων η υποστήριξη απολαμβάνουν συνήθως μητέρες που ζουν σε ομάδες ενώ τα αρσενικά ανταγωνίζονται για εξουσία. Για παράδειγμα, η υιοθέτηση από τους άνδρες είναι σπάνια στους χιμπατζήδες, αλλά αυτός είναι ένας πραγματικός οικογενειακός ηρωισμός.
Ποιος είναι λοιπόν ο καλύτερος πατέρας ζώων
Οι χιμπατζήδες αξίζουν κυρίως αυτόν τον τίτλο. Ωστόσο, εμείς - οι άνθρωποι - έχουμε πολλά να μάθουμε και από άλλα ζώα!
